Natuurlijk kon ik dat! Daar was ik echt van overtuigd, ik kon lezen en schrijven met mijn hond, dacht ik, ik had de wil om hem gelukkig te maken en deed daar ook alles voor wat ik dacht dat nodig was, hij luisterde super goed en ik hield vooral zo veel van hem… maar dat was het eigenlijk wel als ik er nu op terugkijk. Ik wist namelijk helemaal niet wat ik deed of wat ik moest doen om hem gelukkig en stabiel op te laten groeien. Toen hij opgroeide werd hij langzaamaan steeds gevaarlijker, niet voor mij of voor andere mensen, nog niet, maar wel voor al het andere dat twee of vier poten had. Alles ging dood wat in zijn bek belandde. Hij was ook meerdere malen op hele jonge leeftijd zowat verslonden door vaak hetzelfde ras maar dan de volwassen variant. Hij was altijd kansloos, zag het niet eens aankomen en zo ontwikkelde hij maar ook ik al snel een wantrouwen naar andere honden. Hij maakte op jonge leeftijd mee wat ik ook had ervaren als jong kind en wat deed dat pijn dat ik het niet heb kunnen voorkomen. Want toen hij ouder werd, ging hij net als ik, terugvechten, iedereen op afstand houden, vechten voordat je zelf klappen kreeg. Inmiddels had ik ook een tweede hond, Juna, een kruising Mechelse, Hollandse herder teefje. Ik dacht namelijk dat een maatje goed voor hem zou zijn en dat hij daardoor ook met andere honden beter zou kunnen opschieten. Maar dat was natuurlijk niet zo, ze werden een pact. Door de jaren heen veranderde ze in een wandelende moordmachine. Was je een hond? Dan moest je dood, hoe dan ook. Was je een ander dier? Dan was je waarschijnlijk nu al dood. Maar het bleef dubbel, want als ik met mijn honden liep of fietste en er waren geen andere dieren in de buurt, dan voelde ik me alsof ik in de hemel was. Maar kwamen we een dier tegen? Dan leek het alsof ik in de hel was. En dat werd steeds erger. Net als ik in mijn tienerjaren gingen mijn honden tekeer tegen andere honden om te voorkomen dat die honden hen pijn zouden doen. Ze vertrouwden niemand en andere honden kregen niet eens een kans om te laten zien wie ze waren. En zonder dat ze het wisten hielden ze niet alleen het slechte, maar ook het goede op afstand. Nog steeds een parallel met mijn eigen leven. Toen kwam ik op een punt dat ik eigenlijk niet meer de deur uit durfde met mijn honden, ze waren zo sterk, zo slim en zo vastberaden en doelgericht. Op een dag trokken ze me zelfs over m’n buik door het park achter een konijn aan. En ik weeg misschien niet veel maar ik zou mezelf niet bepaald slap noemen. Het werd te gevaarlijk. Ik kon nu alleen nog maar huilen als ik nadacht over mijn honden. Ik hield zo ontzettend veel van ze, hoe kon het toch zo zijn gegaan, hier had ik niet voor gekozen, dit wilde ik niet. Maar vooral: wat moet ik nu? Moet ik ze wegdoen? Gaat dat zo? En dan inruilen voor een nieuwe hond? Ik wist het echt niet. Ik wilde helemaal geen andere hond maar ik wilde wel heel graag een normaal leven met mijn honden. Het was zo erg dat ik niet meer wist of er nog wel een andere optie was dan ze “weg te doen”. Maar bij wie zouden ze dan terecht komen? Zou diegene wel alles voor ze doen en net zoveel van ze houden als ik deed? Man, als ik daar over na ging denken moest ik alleen maar harder huilen, dat zou ik dus nooit van m’n leven doen. Dan maar dealen met hoe het is. Maar waren mijn honden wel gelukkig zo? En was er toch niet nog iets dat er bestond om ze te helpen, om mij te helpen? Ja, dat was er. Ik kwam in aanraking met hondengedragstherapie, eigenlijk met hetzelfde wat je Cesar Millan (de autoriteit in hondenpsychologie) ziet doen op televisie. Maar dan in het echt, in Nederland. En nee, dus niet met wat Martin Gaus doet, met clickers en koekjes, maar échte rehabilitatie; verandering! Het was geen training gebaseerd op wat iemand leert op een hondenschool, het was een training, of eigenlijk een therapie, gebaseerd op iemand zijn talent, ervaring en door de wil om mensen te helpen. Zo ben ik geholpen. In één sessie, precies hoe ik het nu ook doe voor de mensen en honden die ik coach. Mijn honden waren nu normaal en ik kon beginnen met bouwen aan mijn oude droom: met honden werken. Daarvoor had ik natuurlijk eerst zelf normale honden nodig en die had ik nu! Ik was klaar voor de start. Ik verbrandde al m’n schepen, spreadsheets, targets en prognoses en ging voor mezelf beginnen. Wat een bevrijding!

Ondanks alle moeiten in en met het leven werkte ik al die tijd altijd als accountmanager in de top sales. Ik wist dat ik ooit wilde en moest stoppen met dit werk waarbij het alleen maar om targets, geld en prestaties draaide. Ik wilde voor mezelf beginnen en gaan werken met honden, op welke manier dan ook. Ik wilde buiten zijn onder de dieren. Ik had bedacht dat ik mijn eigen uitlaatservice zou opzetten en daarnaast ook wilde gaan doen wat hondengedragstherapie destijds voor mij had gedaan. Ik ging in privé opleiding voor hondengedragstherapeut bij mijn redder in nood en deed ondertussen heel veel ervaring op in het bestuderen, begrijpen en leiden van honden omdat ik mijn eigen bedrijf was gestart. Ik had inmiddels die uitlaatservice waar ik van droomde maar ook een pension aan huis, ik ving rescue honden op en verdiepte me ook nog in goede voeding voor honden. Ik wilde alles weten en begrijpen van a tot z. En zo mocht het zijn. Ik werkte en woonde nu niet alleen met honden, waar ik heel vroeger al van droomde, ik werd nu deskundig, ik had m’n opleiding tot hondengedragstherapeut afgerond en ging nu zelfstandig aan de slag. Ik vormde mijn eigen werk- en handelswijze. Deed mijn eigen onderzoeken en studeerde verder op hondenpsychologie en de roedelfunctie en verdiepte me in wetenschappelijke onderzoeken. Maar wat vond ik het spannend die eerste therapie die ik ging geven. Om die eerste keer als hondengedragstherapeut en soort hondenfluisteraar bij iemand langskomen. Een Rottweiler, geen lieverdje, viel alles aan wat bewoog, hoe groot of hoe klein het ook was. Binnen mum van tijd liep de hond zonder lijn naast zijn baas, was alles om zich heen aan het negeren, de baas was alles nog wat telde. Ik kon het dus ook, ik had ook talent, ik kon ook mensen helpen en honden redden van een onrustig bestaan, van een uithuisplaatsing en zelfs van euthanasie. En zo begon mijn echte levensreis in 2018. Ik had nu een doel, een missie. Zoveel mogelijk honden redden en zoveel mogelijk mensen helpen. Het was niet iets zakelijks, het doel dat ik zakelijk had was en is nog steeds mijn levensmissie. Ik werk niet voor mezelf. Ik “werk” überhaupt niet, ik leef zoals ik wil leven en zoals ik denk dat ik hoor te leven, ik leef om anderen te helpen. Ik word gelukkig als mijn klanten me vertellen dat ze hun leven weer terug hebben en weer kunnen genieten van hun hond. En als ze filmpjes sturen waarop dat te zien is. Om zo van betekenis te zijn en zo een verandering te mogen brengen is iets waar ik iedere dag weer dankbaar voor ben. Ik heb de mooiste baan die ik maar zou kunnen krijgen. Er is niets dat beter bij mij past. Ik heb mezelf weer terug. Yes! Inmiddels ben ik helemaal verweven geraakt met het herstellen van honden en het coachen van mensen. Ik heb mijn eigen stijl, ik ben direct maar hou altijd oog voor wie jij bent. Jij bent het belangrijkste voor mij. En jouw hond, die kan het wel, die gaat het voor je doen, jij moet alleen even weten hoe.

Ik praat altijd over “mijn gezin” als ik het heb over mijn honden. Vroeger wilde ik heel graag moeder worden. Dat ben ik nu niet en ik weet niet of ik dat nog ga of wil worden. Maar moeder-zijn vereist veel van hetzelfde als leider-zijn van je eigen roedel. Je verzorgt, voedt op, leert bij, schaaft af, waakt en beschermt, zorgt dat iedereen gelukkig is. Zo kijk ik naar mijn honden, het zijn natuurlijk geen mensenkinderen maar het zijn wel “mijn kinderen”. Zij zijn mijn verantwoordelijkheid, mijn blijdschap, ze zijn van mij afhankelijk en ze kijken naar mij op als ze het niet meer weten. Ik moet sterk en evenwichtig zijn voor hun maar ook zodat ik kan blijven aanvullen waar andere mensen nog nodig hebben in de relatie met hun hond. Ik ben de trotse roedelleider van mijn vier honden, Gabor, mijn Duitse herder reu, van Juna & Lina, halfzusjes, zij zijn mijn kruisingen Mechelse, Hollandse herder teefjes en van Joylie, mijn kleine rescue hondje, een teefje dat komt van de vuilnisbelt van Griekenland. De poezen, Snuf & Snuit, horen ook echt bij de familie. En aan de kippen en hanen die hier rondlopen zijn we ook erg gehecht. We wonen met z’n allen op een boerderij in het buitengebied van gemeente Barneveld. Hier is rust, ontspanning en geluk. Wat zijn we dankbaar.